روش های مقاوم سازی سازه ها و ساختمان های آجری

مقاوم سازی سازه های آجری با FRP
به طور کلی مقاوم سازی ساختمان های آجری جهت تقویت آن ها برای تحمل فشارهای وارده، بهبود نارسایی های ناشی از فرسایش، افزایش شکل پذیری ساختمان یا سایر مصالح، با استفاده از مصالح مناسب و روش اجرای صحیح آن، انجام می گردد. استفاده از مواد مرکب ساخته شده از الیاف در محیط رزین پلیمری، پلیمرهای مسلح شده با الیاف، یا به اختصار FRP نامیده می شوند. FRP به عنوان یک جایگزین برای مصالح سنتی و شیوه های موجود، ضروری می باشد. سیستم اف آر پی (FRP) به این صورت تعریف می شود که الیاف و رزین ها برای ساخت چند لایه مرکب مورد استفاده قرار می گیرند، به نحوی که رزین های مصرفی (رزین اپوکسی) به منظور چسباندن چند لایه مرکب به سطح بتن زیرین و پوشش ها، به منظور محافظت و مقاوم ساختن مصالح ترکیب شده، استفاده می شوند. استفاده از FRP به دلیل وزن کم‏‏، سرعت اجرای بالا‏، مقاومت بالا و عدم ایجاد محدودیت معماری بسیار مورد توجه قرار گرفته است.

مقاوم سازی سازه های آجری با دیوار برشی و یا باد بند
استفاده از دیوار برشی در ساختمان‌ها، یکی دیگر از روش ‌های مقاوم ‌سازی سازه های آجری به شمار می آید. به علت سختی بیشتر دیوار برشی نسبت به بادبند، تعداد دهانه ‌های لازم برای ساختن دیوار برشی کمتر از دهانه‌های لازم برای بادبند است؛ که در نتیجه طرح مقاوم سازی مشکلات کمتری در زمینه معماری به وجود خواهد آورد. برای اتصال دیوار به ستون باید از خاموت های دورپیچ ستون یا بولت به عنوان برش گیر، در ارتفاع ستون استفاده کرد. در مورد استفاده از دیوار برشی، به علت نیروی زیادی که در پی دیوار برشی به وجود می‌آید، احتمالا باید به آن توجه کرد این است که، نیاز به شمع دارد تا بتواند نیرو‌ها را به زمین منتقل کند.

مقاوم سازی سازه های آجری با جدا کننده های لرزه ای
نصب جداسازهای لرزه ای در تراز پایه ساختمان، با هدف جداسازی حرکتی بین سازه و زمین صورت می گیرد. جداسازهای لرزه ای، المان هایی هستند که سختی جانبی آن ها نسبت به سختی محوری شان بسیار کمتر می‌باشد؛ لذا با وقوع زلزله، این المان ها می بایست مانع انتقال نیرو به سازه ی اصلی شوند، و سازه ی اصلی یک حرکت محکم را در زمان وقوع زمین لرزه ها تجربه نماید. عملکرد جداگرها فقط در محدوده خاصی از جرم و ارتفاع ساختمان مطلوب است و به همین دلیل این روش به صورت محدود و فقط برای ساختمان های دارای وزن و ارتفاع مناسب بوده، مؤثر می باشد؛ به همین دلیل کمتر از سایر روش ها در جهان مورد استقبال معماران و انبوه‌سازان قرار گرفته است.

مقاوم سازی سازه های آجری با سیستم های جذب انرژی (دمپر)
در روش های کنترل غیر فعال ساختمان نظیر استفاده از مستهلک کننده های ویسکوز و ویسکوالاستیک، جذب انرژی حاصل از حرکت های نیرومند زمین توسط مستهلک کننده ها صورت می گیرد و به سازه اصلی اجازه داده نمی شود که وارد ناحیه غیر خطی گردد. این امر موجب می شود که مقاومت سازه در برابر زلزله های با پس زمین لرزه های طولانی تر (که طبیعتا شدیدتر نیز می باشند) افزایش یابد، یا به تعبیر دیگر احتمال فروریزش سازه در برابر این زلزله ها کاهش یابد. سیستم های جذب یا مستهلک کننده انرژی (Dampers)، بر پایه افزایش ضریب میرایی ساختمان بنا شده اند. مهمترین تأثیر میرایی، کاهش دامنه نوسان و پاسخ ساختمان نسبت به نیروهای وارده می‌باشد و بدین وسیله قسمت عمده ای از انرژی ارتعاشی را قبل از رسیدن پاسخ سازه به حد نهایی به هدر می دهند. اتلاف کننده های انرژی ممکن است در مهاربندی ها، اتصالات و اجزای غیر سازه ای و یا دیگر مکان های مناسب در ساختمان های موجود، قرار داده شوند. لیکن ساده ترین و پرکاربردترین آن ها استفاده از میراگر در مهاربندها می باشد، که می توان از آن ها در تمامی طبقات ساختمان استفاده به عمل آورد. در برخی از انواع میراگرها ملاحظات زیبایی نیز مد نظر قرار گرفته شده است تا چنان چه به صورت نمایان به کار برده شوند، مشکلی از لحاظ معماری ایجاد ننمایند.